ওমৰৰ আক্ষেপ
জাম-চৈয়দৰ সাত বৰণীয়া ভুবন-বিজয়ী পিয়লা ক'ত?
এতিয়াও আছে আঙ্গুৰৰ বন,ঢালে এতিয়াও ৰাঙলী ধাৰা,
আছে তটিনীৰ কুলু-কুলু গান, নাই সেই প্ৰাণ উলাহ-ভৰা।
পুৱা কিৰণত লাখে লাখে ফুল ফুলিছে মলয়-পৰশ পাই,
কাষতেই তাৰ আৰু অসংখ্যাত নীৰলে লেৰেলি শুকায় যায়;
যাৰ পৰশত লাজুকী গোলাপে নাচিছে ৰঙেৰে ওৰণি থৈ,
সেই পৰশতে শত জাম্ছেদ, শত কৈকোবাদ কালত লয়।
সংসাৰৰ সুখ আশা কৰি নৰে আপোন পাহৰি লৰিছে, হায়!
কাৰোবা ভাগ্যত ফুলিছে সপোন, কাৰোবা ভাগ্যত একোৱে নাই।
কি লাভ ইয়াত খন্তেকীয়া সুখ, খন্তেকৰ পাছে আঁতৰি যায়?
মৰুৰ মাজত নিয়ৰৰ কণা পলায় পুৱাৰ পৰশ পাই।
সোণৰ ধনেৰে ভঁড়াল ভৰালে যিজনে অশেষ যতন কৰি,
একে উশাহতে উড়ালে সকলো সিজনে মনৰ সোঁতত পৰি;
হ'ল দুয়ো লয় এই মাটিতেই, একেদৰে শেষ জীৱন-খেলা,
ইয়াৰ পাছত আহি মৰতত আৰু কি পাতিব মোহন মেলা?
কোনোবা বলিয়া সুখ সুখ কৰি এই পৃথিৱীক সাবটি ধৰি;
কোনোৱে ভাবিছে মৰণৰ পাছে, পাম সঁচাকৈয়ে সুখৰ পুৰী;
তহঁতৰ সুখ নাই ক'তো হেৰ',
নিঠুৰ মৰণে চিঞৰি কয়-
মূর্খ তহঁত, অলীক ভাৱনা ভাবি কৰ কিয় জীৱন ক্ষয়?
জুৰি দুই কৰ, সৰগ ধিয়াই সুধিলোঁ কাতৰে, জীৱন-স্বামী,
কোন পোহৰত যাওঁ আগবাঢ়ি তিমিৰ পথৰ যাত্ৰী আমি।
গর্জিলে সৰগে গহীন সুৰেৰে, "নাই নাই ক'তো অলোক-পথ;
অন্ধ নিয়তিৰ অন্ধ বিশ্বাসত চলে মানৱৰ জীৱন-ৰথ"।
0 টা মন্তব্য:
Post a Comment